Ik weet het, lezer: ik loop met deze lijnen enkele weken achterop bij de mensen, die van muziekschrijverij hun dagelijkse bezigheid kunnen maken, maar eigenlijk kan me dat nogal weinig schelen. Ik heb namelijk de voorbije weken terdege gebruikt om deze plaat meer dan grondig te leren kennen en ik heb ze dus tig keren beluisterd en, wat meer is: ik heb er keer op keer en meer en meer van genoten. Fred Hersch voorstellen hoeft allicht niet meer, al weet misschien niet iedereen dat The Village Vanguard, één van dé jazz-clubs waar je in New York geweest moét zijn, zowat zijn tweede thuis is. Hij speelde er al onnoemelijk vaak, was de allereerste die er een weekcontract kreeg en hij keert er telkens weer graag terug. Dus ook nu, voor deze duoplaat met de misschien iets minder bekende esperanza spalding. Deze Berklee-gediplomeerde zangeres en bassiste heeft er intussen ook al een meer dan gemiddeld parcours op zitten en ze is te horen op een paar erg fijne platen onder eigen naam, maar ook aan de zijde van Joe Lovano en Wayne Shorter. En nu is er dus deze heerlijke concertregistratie met legende Fred Hersch.

Esperanza is hier uitsluitend als zangeres aan de slag en, als je haar een beetje kent, dat weet je dat je muziek zal te horen krijgen, die zich in het grensgebied tussen jazz en latin bevindt. Dat biedt mogelijkheden voor de straffe zangeres, die spalding is -luister maar naar haar versie van Charlie Parker’s “Little Blue Shoes”- en het is de gedroomde snelweg voor de meester-improvisator Fred Hersch. Samen wagen ze zich, naast Parker, aan werk van de Gershwins (“But Not for Me”), van de tandem Neal Hefti/Bobby “Route 66” Troup (“Girl Talk”) en Thelonious Monk (“Evidence”). Die is, als vanzelfsprekend aanwezig in de nummers van Hersch zelf (”A Wish” en “Dream of Monk”), en je waant je werkelijk in de kleine club in oktober 2018. Van de drie avonden, die de tandem Hersch/spalding daar toen speelde, werd een selectie van 8 nummers weerhouden voor deze ruim 68 minuten duren snoepplaat, waarop je ook kan ontdekken hoe goed spalding is in het scatten. Natuurlijk heb je goed naar Ella Fitzgerald geluisterd, als je hieraan begint, maar wat spalding hier maakt van Egberto Gismonti’s (“Loro”) is toch ook bijna tien minuten lang simpelweg adembenemend mooi.

Het plezier dat de twee vinden in deze samenwerking, spat de hele tijd uit de boxen: ze zijn beiden technisch welhaast perfect, maat het is de wisselwerking die het hem doet: Hersch kronkelt zijn piano-noten om de wervelende vocale uithalen van spalding heen en zo tillen ze elkaar tot indrukwekkende hoogten op. Dit is nog maar eens een meesterlijke plaat aar Hersch bij betrokken is, maar de hoofdconclusie is toch dat, ook in dit geval 1 + 1 méér is dan 2. Heerlijke plaat !

(Dani Heyvaert)